Mijn harnas

Ik draag een harnas. Je kunt ‘m niet zien, maar ik draag ‘m wel.
Een hele tijd al zelfs, zo’n beetje vanaf mijn kindertijd.
Het harnas vind ik fijn, want het beschermt me tegen de boze buitenwereld, maar tegelijkertijd voel ik me ook wel een beetje alleen hierbinnen. Ik voel me veilig zo, maar niemand ziet echt wie ik ben.

Ik weet natuurlijk wel dat ik dat zelf doe, dat ik zelf geen mensen binnen laat, mezelf misschien niet eens binnenlaat, weet ik veel. Ik ben er gewoon zo aan gewend mezelf met een harnas aan te zien en te voelen.
Eigenlijk voelt het niet eens zo lekker. Het zit strak en ik kan niet helemaal mezelf zijn, mezelf niet helemaal bewegen zoals ik wil. Ik kan de buitenwereld niet eens goed zien door mijn vizier en de buitenwereld mij ook niet, eerlijk gezegd. Aan de andere kant is mijn harnas juist zo fijn. Ik ben beschermd, niemand ziet me, niemand kan me echt in mijn ogen kijken en waarnemen hoe ik me voel. Niemand kan me raken met speren of woorden. Of toch… Want hier binnen voelt het helemaal niet zo sterk. Maar ik ben klaar voor het gevecht!
Mijn harnas is mijn vriend en tegelijk mijn vijand.

Ik lijk de hele wereld wel. Harnas aan en vechten. Armor up!

Waarom ik dat harnas niet afdoe?
Ik ben niet gek! Weet je wel hoe kwetsbaar dat is? Hoe naakt dat voelt? Hoe eng dat is?

Ik durf dat niet….

Wat zullen ze wel niet denken..
Vinden…
Oordelen…
Over mij…

Maar het wordt steeds zwaarder, mijn harnas. Naarmate ik ouder word, wordt het steeds zwaarder. Het weerhoudt me van me openen en kwetsbaar zijn en van het voelen van connectie met anderen.
Maar ik doe het niet af, omdat het veilig voelt, beschermt ook.

Ik wil me openen…

Ik wil kwetsbaar zijn…

Ik wil connectie…

………Ik verlang………..

Ik droeg een harnas, ooit.
Maar nu niet meer.
Nooit?
Nou ja, soms trek ik ‘m nog wel eens aan en als ik dat doorheb trek ik ‘m gauw weer uit.

Het was eng eerst zonder, en kwetsbaar alsof ik een baby was. Maar ook zo vrij, zo avontuurlijk, zo vol verbinding met anderen en zo open.
Open ook met mezelf. Ik ken mezelf steeds meer en steeds beter.
En wat ik zie is gewoon oké.
Ik ben een goed mens en ben er niet op uit om anderen pijn te doen, dus waarom zou ik mijn harnas aantrekken omdat ik bang ben dat anderen dat doen, dat slaat toch nergens op?
Ik kom er trouwens achter dat mensen me helemaal niet afwijzen nu, maar dat de connectie juist verdiept omdat ik mij ben en niet iemand verstopt achter een vizier.
Maar ik deed het niet voor hen, ik deed het voor mezelf.
Omdat ik zo alleen was, ooit, in dat harnas.